Słowem jak mieczem

Streszczenie

Trubadurzy to poeci-muzycy żyjący w XII i XIII wieku na południu Francji. Wywodzili się często z najwyższych sfer społecznych. Tworzyli głównie kunsztowne pieśni zwrotkowe o miłości dworskiej. Pisali też m.in. pieśni satyryczne, moralizatorskie, lamenty czy pieśni taneczne. Wszystkie określali jako vers.

O ich losach dowiadujemy się z krótkich żywotów, spisywanych najczęściej już po śmierci oraz poprzedzających ich wiersze zapisów okoliczności ich powstania. A same wiersze znajdziemy w antologiach poezji, tzw. chansonniers

Z imienia znamy około 450 trubadurów, wśród nich m.in. Bernart de Ventadorn, Raimbaut de Vaqueiras czy Guiraut Riquier. Do zaniku ich działalności przyczyniły się liczne krucjaty, zwłaszcza ta przeciwko albigensom na początku XIII wieku. Do naszych czasów przetrwało ponad 2500 wierszy trubadurów, z czego tylko około 250 wraz z melodią

Utwór muzyczny – nagranie i tłumaczenie tekstu

Bernart de Ventadorn (XII w.) – canso „Can vei la lauzeta mover”

Gdy widzę skowronka wznoszącego
z radością swe skrzydła w stronę słońca,
który w zapomnieniu potem opada
poprzez słodycz, która przepełnia mu serce.
Och! Tak wielka zazdrość mnie ogarnia
na widok radości wokół,
i zastanawiam się jak serce moje
nie pęknie z tęsknoty.

Ach, myślałem, że tyle wiem
o miłości, lecz wiem niewiele,
bo nie mogę przestać miłować
tej, której nie mogę mieć.
Ma ona me serce i mnie całego
i siebie, i świat cały;
i gdy odeszła, pozostawiła mnie z niczym
poza pragnieniem i rozpalonym sercem.

Nie mam nad sobą władzy
i nie jestem sobą od momentu,
gdy pozwoliła mi spojrzeć w swoje oczy,
w to lustro, które tak mnie urzekło.
O zwierciadło, odkąd siebie w Tobie ujrzałem,
głębokie westchnienia mą śmiercią!
I zagubiłem się w sobie, podobnie jak zagubił się
Narcyz^[1] nadobny w swym źródlanym odbiciu.

(…)

Nic nie przekona mojej miłej –
błagania, zaklinania, moje prawa!
Nie podoba jej się,
że ją miłuję, nigdy już tego nie wyznam.
Tak więc opuszczam ją i poddaję się,
śmiercią mą jest i śmiercią jej odpowiem;
odchodzę, bo mnie nie chce,
ja nieszczęśnik, na wygnaniu, nie wiadomo gdzie.

Tristanie^[2], nic już Ci po mnie,
odchodzę, nieszczęsny, nie wiem dokąd.
Wyrzekam się wszelkich pieśni,
i przed weselem i miłością ukrywam.

tłum. dr Agnieszka Budzińska-Bennett

Na podstawie wydania Carl Appel, Bernart von Ventadorn. Seine Lieder, Halle a.S. 1915.
[1] Narcyz (postać z mitologii greckiej) – młodzieniec niezwykłej urody, który, ujrzawszy w lustrze wody swą twarz, zakochał się we własnym obliczu i umarł z tęsknoty.
[2] Jest to senhal, czyli literacki pseudonim bohatera lub samej wybranki i jednocześnie aluzja do średniowiecznego romansu wszechczasów „Tristan i Izolda”.

Zapis nutowy

Audiobook

Opis

Canso „Gdy widzę skowronka” to jeden z największych przebojów średniowiecznej Europy, co jak najlepiej świadczy o ówczesnych gustach. Zarówno kunsztowny tekst poetycki, jak i muzyka tej pieśni, są dziełem jednego człowieka. Dla tzw. trubadurów, poetów-muzyków tworzących w XII i XIII wieku na południu Francji – w przeciwieństwie do naszych czasów – było to normą. Tworzyli oni głównie pieśni o miłości dworskiej (canso), i to w taki sposób, który zachwyca do dziś.

To poezja o miłości najczęściej wyidealizowanej, którą można interpretować również w kontekście religijnym, jako obraz dalekiego, niedostępnego raju. A szczególny nastrój dopełnia brzmienie języka prowansalskiego – intrygującego współczesnego odbiorcę, choć przecież dla ówczesnych mieszkańców Oksytanii potocznego. Skąd wiemy o niezwykłej popularności utworu Bernarta de Ventadorn? Po pierwsze, dzięki antologiom poezji, tzw. chansonniers, w których skrzętnie zapisywano m.in. dzieła trubadurów. Po drugie, dzięki licznym kopiom tej pieśni w różnych wersjach, często również z zupełnie innym tekstem – ta magia tzw. kontrafaktury!

A o czym trubadurzy śpiewali poza miłością? Obok dominującego canso głównym gatunkiem ich twórczości było tzw. sirventes – pieśń satyryczna lub moralizatorska do zapożyczonej melodii (raz jeszcze – kontrafaktura). Prowansalscy mistrzowie przekazali też kolejnym pokoleniom m.in. wyszukane muzyczne debaty między dwoma dyskutantami (tzw. tenso lub joc-parti), zapisy spotkań rycerza z pasterką (pastorela), lamenty na śmierć ówczesnych VIP-ów, np. królów (planh) czy pieśni taneczne określane jako dansa.

Warto pamiętać, że ta terminologia rozwinęła się z czasem, pierwsi trubadurzy określali swoje pieśni po prostu jako vers (prawdopodobnie na wzór versus). W zakresie formy, zdecydowana większość poezji prowansalskiej posiadała budowę zwrotkową, często z wyrafinowaną strukturą, np. pod względem układu rymów.

Wieloma barwami mieniła się jednak nie tylko poezja trubadurów, ale samo ich życie! Często byli to świetnie wykształceni przedstawiciele najwyższych szczebli ówczesnej drabiny społecznej, wielu z nich uczestniczyło w krucjatach. O ich losach dowiadujemy się z tzw. vidas – krótkich żywotów, spisywanych najczęściej już po śmierci (w XIII i XIV wieku) – oraz tzw. razos, poprzedzających wiersz zapisów okoliczności ich powstania. Jakich znamy więc słynnych kompanów Bernarda z Ventadorn?

• „pierwszy trubadur” urodzony jeszcze w XI wieku, podwójnie ekskomunikowany książę Akwitanii – Wilhelm (w języku oksytańskim Guilhem, a we francuskim Guillaume) IX,
• bohater prawdopodobnie zmyślonej legendy o miłości do dalekiej ukochanej, księżniczki z dalekiego Trypolisu – Jaufre Rudel (fińska kompozytorka Kaija Saariaho poświęciła mu swoją operę L’amour de loin z 2000 r.),
• mistrz sirventes, arystokrata, rycerz, piewca wojny – Bertran de Born,
• autor Kalenda Maya – słynnej pogodnej pieśni w formie tanecznej estampidy – Raimbaut de Vaqueiras,
• wreszcie zmarły pod koniec XIII wieku „ostatni trubadur”, którego ponad połowa z prawie 90 wierszy zachowała się wraz z muzyką, co jest najlepszym wynikiem wśród trubadurów; część z nich posiada charakter religijny – Guiraut Riquier.

O stało się też trochę tych, których nie obejmuje powyższa lista. Z imienia znamy bowiem około 450 trubadurów! Nie sposób nie wspomnieć również o… trubadurkach, bo i takie istniały. Pierwsze znane w Europie kompozytorki muzyki świeckiej! Pozostawiły one po sobie kilkadziesiąt tekstów (głównie canso i tenso), ale tylko jeden wiersz zachował się wraz z muzyką. Jego autorka to Comtessa de Dia, przypuszczalnie nosząca imię Beatrycze (Beatrix).

A skoro jesteśmy przy liczbach – do naszych czasów przetrwało ponad 2500 wierszy trubadurów, z czego tylko około 250 wraz z melodią. Trubadurzy wywarli ogromny wpływ na poezję europejską w językach narodowych (zwłaszcza francuskim, ale też niemieckim, włoskim czy hiszpańskim). Do zaniku ich działalności przyczyniły się najmroczniejsze aspekty ówczesnych czasów – liczne krucjaty, w których trubadurzy dokonali swego żywota, zwłaszcza ta przeciwko albigensom na początku XIII wieku…

WARTO POSŁUCHAĆ TEŻ

Anonim – ballada „A l’entrada del temps clar”

Comtessa de Dia – canso „A chantar m’er de so”

Raimbaut de Vaqueiras – estampida „Kalenda Maya”

Dodatkowe inspiracje

• aby obejrzeć film o działalności trubadurów (dostępny bezpłatnie po rejestracji na platformie VOD Play Kraków), kliknij TUTAJ